Het Lied van de PArel
De bus ratelde monotoon voort in de kille winterochtend. Het repetitieve geroezemoes van het verkeer, de passagiers opgesloten in hun eigen rumoer van alledaagse gedachten alsof hun medepassagiers mijlenver weg waren.
Hier zat een jonge zakenman, te laat voor kantoor, zijn volgende stap op de bedrijfsladder te plannen; naast hem een pensionado op weg naar de vroege ochtendmarkt, zijn gedachten verloren in de glorietijden van weleer; daar bij de deur een groep kantoormeisjes die opgewonden hun laatste romantische veroveringen bespreken, verloren in dromen over de toekomst.
Bij het eindpunt van de bus kwam een nieuwe chauffeur in dienst in deze miniatuurwereld.
Aan zijn gezicht was af te lezen dat hij veel van de wereld had gezien en zijn ogen verraadden harde ervaringen opgedaan in vreemde landen voordat hij hier arriveerde.
Meteen kwam hij in beweging om zijn saaie plicht te vervullen, namelijk het innen van het busgeld uit automatisch uitgestoken handen vanachter mobiele telefoons terwijl gedempte stemmen hun bestemmingen mompelden.
De chauffeur deelde een grap met de jonge zakenman, een warme begroeting voor een koude dag met de gepensioneerde, en voor de kantoormeisjes een paar grappige adviezen over het leven die bij hen een vlaag van beschaamd gelach veroorzaakten.
Al snel was de hele bus gevuld met lachende gezichten die gekscherend voorspelden wat de chauffeur zou kunnen zeggen of doen om de saaiheid te verlichten van de volgende passagier die hij tegenkwam op zijn rit.
De glimlach en het gelach veroorzaakt door de amusante streken van de chauffeur, werden door de passagiers meegenomen in de wereld van drukke pendelaars die zich rond de bus bewogen.
Ring! en de bus was weg, met zijn boodschapper van goed humeur om andere reizigers op te vrolijken die het geluk hadden zijn bus te nemen.
In de kerst- en nieuwjaarstijd, -wanneer we vanuit elke etalage en tv-reclame worden gebombardeerd met boodschappen van vrede en goede wil -, hoe vaak staan we dan stil en denken we in het dagelijks leven na over onze mogelijkheden om uitdrukking te geven aan deze grote denkbeelden van het oude Heilige Seizoen?
Zoals de buschauffeur die probeerde een beetje gelach in het leven van zijn passagiers te brengen, hebben we allemaal mogelijkheden om de talloze illusies te overwinnen die voortkomen uit egoïsme en om bij te dragen aan de krachten van licht die in onze wereld werkzaam zijn.
Het besef van deze mogelijkheden vereist een constante herziening van onze houding, zodat we de positieve aspecten zien van de uitdagingen die het leven biedt.
Het pad van spirituele verworvenheid in de zaak van universele broederschap is in de plooien van de toekomst niet ver weg; het is hier en nu in de keuzes die we elke dag maken.
Net als de buschauffeur, zelfs als we wat kan worden gezien als een eenvoudige positie in het leven bekleden, hebben we de geschikte speelruimte om onbaatzuchtige gewoonten te ontwikkelen die op een dag zullen leiden tot grotere mogelijkheden voor hulpvaardigheid aan de mensheid.
Uit het theosofisch online tijdschrift Down Under door Andrew Rooke, Melbourne, Australië.
We wensen al onze lezers de zegeningen van de kerstgedachte toe, waar ter wereld je ook bent.
Een betekenis- en sfeervol kerstfeest en een gelukkig 2025!
Namens Geünieerde Loge van Theosofen.
